تعمیر عینک واقعیت مجازی

تعمیر عینک واقعیت مجازی

عینک واقعیت مجازی یا عینک حفاظ دار به طور فزاینده ای در حوزه های بازی و سرگرمی محبوب می شود. آن ها سبک تر و راحت تر از صفحه نمایش استاندارد (HMD) استفاده می شود و بسیاری از آنها دارای طیف وسیعی از دستگاه های تعاملی هستند. نمونه هایی از این شامل ردیابی صوتی، تصویری و سر است. این عینک ها به شکل مشابهی با یک عینک عینک ۳D رفتار می کنند که دو تصویر را نمایش می دهند. عینک های معمولی یک تصویر واحد را نشان می دهند، اما عینک های واقعیت مجازی و عینک های ۳D حاوی لنزهای قطبی است که دو تصویر را نشان می دهد، یکی برای هر چشم. این تصاویر به نظر می رسد که یک توهم عمیق است که یک ویژگی خاص از محیط های CAVE است. نام فنی این استروئوسکوپی است. نسخه های پیشرفته ای از این عینک ها دارای سیستم های ردیابی سر هستند. این سیستم به یک رایانه متصل شده است که سیگنال هایی را برای تنظیم تصاویری که توسط کاربر پوشانده شده است، تنظیم می کند تا در محیط اطرافشان حرکت کند. یک بار دیگر، این یک جنبه خاص از واقعیت مجازی کامل CAVE است.

این عینک ها کاربر را برای دیدن تصاویر سه بعدی که درک توهم عمیق درک را فراهم می کنند، قادر می سازد. برای مثال، کاربر با استفاده از واقعیت مجازی برای اهدافی مثل معماری می تواند از آن استفاده کند، به عنوان مثال می تواند ساختمان را در زوایای مختلف ببیند و از آن عبور کند یا در آن حرکت کند. بسیاری از عینک ها حاوی یک سیستم ردیابی هستند که حرکت حرکات را نشان می دهد و بر اساس تغییر موقعیت عکسی که ماربر می بیند را تغییر می دهد و تنظیم می کند. هر بار که پوشنده سر خود را حرکت می دهد، در مسیر خاصی حرکت می کند یا به شکل دیگری عمل می کند، صحنه مقابل او همانطور که او حرکت می کند، تغییر می کند. سیستم ردیابی به یک رایانه متصل شده است که این تصاویر را تنظیم می کند تا یک محیط واقعی با یک عمق واقع گرایی ادراک شده نشان داده شود. ردیابی باید دقیقا همانطور باشد که می تواند باشد وگرنه توهم تخریب می شود و اثرش را ندارد. عینک ها کاربر را قادر می سازد برای دیدن دو تصویر جداگانه که مغز باهم ترکیب می کند و یک خروجی را می دهد. این چیزی است که به توهم عمق ۳D می دهد. این اغلب همراه با ویدیو و / یا صدا است که به تجربه استفاده از عینک واقعیت مجازی اضافه می شود. هدف این است که با استفاده از دنیایی که واقع گرایانه است و با شیوه ای مشابه با دنیای واقعی رفتار می کند، نشان داده شود. هر تاخیر یا استفاده طولانی مدت باعث قطع ارتباط بین دو دنیا شده و در بعضی موارد، احساس بیماری حرکتی مبتلا می شود. این کار تجربه آنها را مختل می کند.

فناوری واقعیت مجازی به دنبال ایجاد یک تصویر واقعی یا یک تصویر سه بعدی واقعی است که یک انسان می تواند به صورت واقعی درک کند و حتی با روش های واقعی تعامل کند. واقعیت مجازی را به اختصار VR می نامیم که کوتاه شده عبارت (virtual reality) است. VR در دستگاه هایی مانند هدست ها به طور کامل با ترکیبی از سخت افزار و نرم افزار ایجاد می شود. این از AR (واقعیت افزوده) متفاوت است، که از پوشش یک دنیای واقعی استفاده می کند و به آن اجزایی اضافه می کند، مانندMicrosoft HoloLens. VR به نظر می رسد که دشوارتر است: در AR، نقاط پایدار و ثابت ثابت وجود دارد که چشم شما می تواند برای ردیابی و حرکت از آن ها استفاده کند. در VR، محیط کامل شبیه سازی شده است و واقع گرایی برای رسیدن به آن سخت تر است. پروژه های برش لبه VR با حس لامسه و حتی بو کار می کنند، اما در بازار مصرف کننده VR به طور معمول به دیدن، شنیدن و دست زدن به اشیاء ساده محدود می شود: اما می توانید هنگام استفاده از این بخش هم شگفت زده شوید که با این حواس چه کارهایی می شود انجام داد. 

لنزها: بسیاری از هدست ها شامل لنزهایی هستند که به چشمان شما بر روی صفحه نمایش کمک می کنند تا به نظر برسد شما به یک محیط واقعی نگاه می کنید. این چیزی است که VR اجازه می دهد بر روی صفحه نمایش به عنوان گوشی های هوشمند کار کند. نسخه های پیشرفته تر نیز برای تنظیم لنز امکان پذیر است، که برای هر دو چشم و واقعیت بسیار مهم است.